പ്രാണന്റെ പ്രാണനാമെൻ പ്രിയസഖി… നിന്നെകുറിച്ച് പറയുവാനെനിക്കേറെ എന്നാലും ഒതുക്കീടുന്നു ഞാനവയെ ഒരു മണിമുത്തുപോലൊരു ചിപ്പിക്കുള്ളിൽ നേർത്തമോഹമെല്ലാം തേങ്ങലായ നിമിഷം കടന്നുവന്നു സന്തതസഹചാരിയായി നീ എൻ ശ്രുതികൾക്കെല്ലാം നീ താളമിട്ടു എൻ മനസ്സാം വീണ നീ തൊട്ടറിഞ്ഞു പിന്നെ, ഞാൻ പോലുമറിയാതെയതിനുറക്കമേകി. നീ സഹിക്കും വേദനയുമീ ദീർഘനിശ്വാസങ്ങളും എനിക്കും...
അടുക്കും ചിട്ടയുമില്ലാതെ പെറുക്കിവച്ച ചില അദ്ധ്യായങ്ങൾ എന്റെ ജീവിതം…. ആരോടും പറയാത്ത കഥകൾ പലകുറി പറഞ്ഞ കഥകൾ ഉത്തരമില്ലാ കടംകഥകൾ വായിക്കാൻ കഴിയാത്തവ വായിച്ചാലും മനസ്സിലാകാത്തവ വർണങ്ങൾ തെളിയാത്തവ വിചിത്രമായവ അവിശ്വസനീയമായവ കടുംവർണങ്ങൾ ഉള്ളവ നിറമില്ലാത്തവ നിശാഗന്ധിയുടെ നൈർമല്യമുള്ളവ കൊഴിഞ്ഞ പൂവിൻ ഗന്ധമുള്ളവ… നീ തിരഞ്ഞെടുത്തു അതിൽ...
ശ്മശാനമൂകമാം അന്ധകാരം അതിൽ തെളിയുന്നു വിമൂകത തൻ നിഴലാട്ടങ്ങൾ ഇല്ലാപൊരുളുകൾ തേടിയലയുന്നു ചിത്തം വിലോലമാമീയലക്ഷ്യത്തിൻ കുത്തൊഴുക്കിൽ കാലം ചലിക്കുന്നു വീണ്ടും മൗനത്തിൻ സാക്ഷിയെന്നപോൽ. അനർത്ഥങ്ങളിലർത്ഥങ്ങൾ കണ്ടെത്തുന്നു, അപൂർണതയിൽ പൂർണതയും – ദുഃഖത്തെ കണ്ണീരിനാലളക്കുന്ന ലോകം. ഇവിടെ ദുഃഖത്തിൻ ഭാരം നടമാടുന്നുവെങ്കിലും കണ്ണീരിൻ വില പോയ്മറയുന്നു. ആശാമുകുളങ്ങൾ ഞെരിഞ്ഞമരുന്നു...
ഭൂതകാലത്തിൻ ഇടനാഴിയിലെന്നോ അടർന്നു വീണൊരാ ഉൾപ്പൂവിൻ ഉൾത്തുടിപ്പുകൾ വീണ്ടുമവശേഷിപ്പൂ നേർത്ത് വർഷിപ്പുമൊരു ഹിമബിന്ദുസാനുവിൻ ഉൾതേങ്ങൽ മാത്രമായ്! പൊഴിക്കുന്നു വീണ്ടും അലിഞ്ഞൊരാ നീർതുള്ളിപോൽ മനസ്സിൻ ഭാരവും, പിന്നതിൻ സമസ്യയും. മനസ്സിന്റെ ഏകാന്ത കൽപടികളിലൊന്നിങ്കൽ നിൽപ്പൂ ഞാനേകയായ്, സ്‌മൃതി തൻ മൃതികരയിൽ. അറിഞ്ഞിടുന്നു ബന്ധങ്ങൾ തൻ പൂനൈർമല്യവും ബന്ധനങ്ങളേകും വജ്രകാഠിന്യവും....
മിഴികൾക്കുണ്ട് പറയാൻ ഒരായിരം കണ്ണുനീർകാവ്യങ്ങൾ മിഴികൾക്കുണ്ട് കരുതാൻ ഒരായിരം സ്വപ്നവ്യാമോഹങ്ങളും മനസ്സിൻ പൊരുൾ പറയും മിഴികളോ അവ ചൊല്ലാൻ മടിക്കും മൊഴികളോ അർത്ഥങ്ങൾ തിരയുമാ മിഴികളിൽ തിളങ്ങുമീ കാലത്തിൻ കല്മഷങ്ങൾ നോക്കി നിൽക്കവേ മൂകസാക്ഷിയായ് കൂമ്പും കൺപീലിയിലൊളിച്ചൊരാ കണ്ണുനീർമുത്തുകൾ കാണുവതാര്? കാണുവതോ ആ നീലസാഗരത്തിൻ അലകൾ മാത്രം....
കടന്നുപോയ വസന്തങ്ങൾ പലതുണ്ട്… ഒരു ഞൊടിയെങ്കിലും കിതച്ചു നിന്നശേഷം കടന്നുപോയ കഥയതിലൊന്ന് എന്നിലെ വസന്തം കൊഴിഞ്ഞതില്ല എന്ന ഓർമ്മപ്പെടുത്തലുമായി……. വേരുറച്ചുപോയ ശിശിരങ്ങൾ പലതാണ് ഇലകളില്ല പൂക്കളില്ല എങ്ങും ഹിമത്തിൻ ശാന്തതയും മരണത്തിൻ കുളിരും… ഋതുക്കൾ ചേലമാറുമ്പോഴും എനിക്കായ് കരുതുന്ന നിറപൂക്കളൊന്നുമാത്രം മരണത്തെ പുതപ്പിക്കും തൂവെള്ള നിറം! ഋതുക്കൾ...
സന്ധ്യ തൻ കുങ്കുമചെപ്പിൽ നിന്നാകാശം സർവ സുമംഗലിയായ നേരം ദളങ്ങൾ കൊഴിഞ്ഞൊരാ, മരുഭൂവിൽ ഏകനായ് നിൽപ്പൂ നിൻ ശിശിരത്തിൻ കാൽവെയ്പ്പിനായ്. ഇവിടെ വസന്തങ്ങൾ പെയ്തിരുന്നു ശിശിരങ്ങൾ ഒളിച്ചു കളിച്ചിരുന്നു മേഘങ്ങൾ വർഷം പൊഴിച്ചിരുന്നു വേനലും വന്നെത്തി പോയിരുന്നു. കണ്ടു രണങ്ങൾ പലതുമിവിടെ കണ്ടു സൗഹൃദ ബന്ധങ്ങളെ തണലിൽ...
മകളേ, നിനക്കായ് കരുതുന്നു ഞാൻ എൻ കാൽപ്പാടുകൾ പതിഞ്ഞിടാത്തൊരാ വീഥികൾ മകളേ, നിനക്കായ് മൂളുന്നു ഞാൻ എൻ ചുടുനിശ്വാസത്തണലേകാത്തൊരീ ഈണങ്ങളെ നിനക്കായ് പാടുന്ന താരാട്ടു പാട്ടിനോ എൻ മനസ്സിന്റെ ഈണമോ ഒന്നുമില്ല നിനക്കായ് തീർത്തൊരാ സ്വപ്ന സൗധത്തിനും എൻ വീണ നിണപ്പാടുമൊന്നുമില്ല എനിക്കായ് മാത്രം നീ വിരിയിക്കുമാ...
ചില വാകപ്പൂ ചിന്തകൾ വേർപാടിന്റെ തീഷ്ണത ആണോ വാകപ്പൂവുകൾക്ക് ഈ ചോര ചുവപ്പു വർണം നൽകുന്നത്? വർഷമേഘം എത്തുമ്പോഴേക്കും വാകപ്പൂവുകൾ യാത്ര പറയുകയായ് എത്രയോ വേർപാടുകൾക്ക് സാക്ഷിയായികൊണ്ട്!!! മഴയിൽ കുതിർന്നവ കിടക്കുമ്പോൾ എത്രയോ കണ്ണുനീർത്തുള്ളികൾ അവയിൽ പതിഞ്ഞിട്ടുണ്ടാവാം!!!!! മണ്ണോട് അലിഞ്ഞുചേർന്ന ഓരോ വാകപ്പൂവിനും പറയുവാൻ വേർപാടിന്റെ...
എന്നോ പോയൊളിച്ച വർഷത്തിൻ ജീവധാരയിൽ തളിർത്തു നിൽക്കുന്നൊരാ പനിനീർ പുഷ്പമേ ഇന്ന് നിനക്ക് പറയുവാൻ കദനങ്ങൾ ബാക്കി ഒപ്പം, കൊഴിഞ്ഞൊരാ ആയിരം കിനാവുകളും. ഒരിക്കൽ നിറമേകിയിരുന്നൊരെൻ മിഴികളി- ലിന്നു നിറയ്ക്കുന്നതോ കണ്ണുനീർ പുഷ്പങ്ങൾ ഏറെ ദൂരം പിന്നിട്ടൊരാ ജീവിത പാതയിൽ നിന്നുണ്ടാവില്ല നിനക്കിനിയൊരു മടക്കയാത്ര ഉണ്ടാവില്ല...
Recent Comments