അദ്ധ്യായം 1 – ഭദ്രദീപം

സാമാന്യം വലിപ്പമുള്ള ഇരുനിലകെട്ടിടം. മുകളിൽ രണ്ട മുറികളേ ഉള്ളൂ. പഴക്കം ചെന്നതെങ്കിലും ഇന്നും രാജകീയ പ്രൗഢിയോടെ നിലനിൽക്കുന്നു. എന്നാൽ അവിടെ ജീവനുള്ളവർ രണ്ടുപേർ മാത്രം – മീരയും അമ്മിണിയമ്മയും. ജീവനുണ്ടെങ്കിലും ഒരു ജീവച്ഛവമായി താൻ മാറിക്കഴിഞ്ഞുവെന്ന് തിരിച്ചറിയുന്നത് ഒരാൾ മാത്രം – മീര! പലപ്പോഴും ചിരിക്കുന്നു, കരയാൻ ശ്രമിക്കുന്നു, സന്തോഷം പ്രകടിപ്പിക്കുന്നു. എന്തിന്‌? തനിക്ക് ജീവനുണ്ടെന്ന് സ്വയം സമാധാനിക്കാനോ? അതോ, മറ്റുള്ളവരെ ബോധിപ്പിക്കാനോ? പലകുറി സ്വയം ചോദിച്ചിട്ടും ആ ചോദ്യങ്ങൾക്കൊന്നും ഉത്തരം കണ്ടെത്താൻ അവൾക്ക് കഴിയുന്നില്ല. ഓരോ കടമകളും ചെയ്തുതീർക്കാനാവുന്നു എന്നത് മാത്രം ബോധ്യമായ സത്യം!

ദാ അമ്പലമണികൾ മുഴങ്ങുന്നു. കീർത്തനങ്ങളും കേൾക്കാം. ദീപാരാധനയ്ക്ക് സമയമായെന്ന് തോന്നുന്നു. കുട്ടിക്കാലത്തേയുള്ള ഒരു സ്വപ്നമാണ്, ഒരു അമ്പലത്തിനടുത്തുള്ള വീട്. അധികം ആരവങ്ങൾ ഇല്ലാത്ത തിരക്കൊഴിഞ്ഞ ഒരു കൊച്ചു അമ്പലം. ‘സുപ്രഭാതം’ കേട്ടുണരുക, രാവിലെയോ വൈകുന്നേരമോ പതിവായി അമ്പലത്തിൽ തൊഴാൻ പോവുക. ഭക്തിഗാനങ്ങൾ കേൾക്കുന്നതുതന്നെ മനസ്സിന് എന്തൊരു സുഖമാണ്. ചുറ്റമ്പലത്തിനുചുറ്റും ഏകയായി വെറുതെ നടക്കുക, ഓരോന്ന് ചിന്തിച്ചുകൊണ്ട് അല്ലെങ്കിൽ ഭഗവാനോട് ഓരോന്ന് പറഞ്ഞുകൊണ്ട്, അത് അവൾ വളരെയേറെ ഇഷ്ടപ്പെട്ടിരുന്നു. ഇഷ്ടദേവനാണ് ഇവിടത്തെയും പ്രതിഷ്ഠ, സാക്ഷാൽ അനന്തപദ്മനാഭൻ. ഏകാന്തതകളിൽ തനിക്കുള്ള കൂട്ടുകാരനാണ് കൃഷ്ണൻ എന്നൊരു തോന്നൽ. അമ്പലമണികളും ശംഖുനാദവും കേൾക്കുമ്പോൾ തന്നെ മനസ്സ് ആത്മീയമായ മറ്റൊരുലോകത്തേക്ക് പറന്നുയരുന്നതുപോലെ.